ตอนนี้มาสวนสัตว์กันล่ะ เพราะมิโนริอยากจะวาดรูปสัตว์ ( การบ้านล่ะมั้ง ? )

" ยินดีต้อนรับสู่สวนสัตว์แสนสนุก "

ป้าปลอมตัวมาเป็นคนขายป๊อปคอร์น...

ตอนที่กำลังดูสัตว์อย่างสนุกสนาน ไมที่สังเกตตั้งแต่เมื่อเช้าก็เห็นความผิดปกติของมิจิรุและคาโอรุ

ทั้งสองคนไม่ร่าเริงเลย ไม่ยิ้ม ไม่พูดเลยสักนิด...

ตอนที่กำลังดูลิงกันอยู่ ฝูงลิงเกิดทะเลาะกัน..ตัวโตนี่คงจะเป็นจ่าฝูงล่ะมั้ง...

แต่ไมบอกว่าไม่เป็นไร เพราะจ่าฝูงก็เหมือนเป็นพ่อ ฝูงลิงก็คือครอบครัว ไม่ช้าก็จะคืนดีกันได้แน่

มิจิรุ คาโอรุสะดุดกับคำพูดนั้นของไม...และฝูงลิงก็กลับมาคืนดีกันแล้วจริงๆด้วย

' จ่าฝูงลิง....คือ คุณพ่อ....'

' สิ่งที่เหมือนกับ...ครอบครัว...'

มิโนริตัดสินใจว่าจะวาดรูปลิงนี่แหละแล้วก็แยกตัวไป...

" ทำไมเหรอ ? "

" เธอสองคนไม่สบายรึเปล่า ? "

" เปล่า ไม่มีอะไร "

ทางด้านป้าและโดโระที่แอบเนียนแต่ก็ไม่เนียน ( ดูหัวมัน...)

" นี่ จะไม่จัดการพรีเคียวรึไง "

" อย่ามาสั่งฉัน ! จะลงมือตอนไหนฉันจะตัดสินใจเอง "

" แต่ว่าโกยานกับท่านอาคุไดคานบอกให้รวมพลังกันสองคนนะ "

" บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันจะลงมือในแบบของฉัน !? เข้าใจก็ตอบ ตอบมา ! "

" ไม่เข้าใจ ~ "

" คิดอะไรอยู่รึไง ? "

" เปล่า มิจิรุล่ะ? "

" ฉันน่ะ..."

แล้วภาพก็ค่อยๆจางหายไป เพื่อให้รู้ว่ากำลังย้อนความ..

ในวันหนึ่งขณะที่เดินทางกลับบ้าน ( หินเฮียวตัน ? ) มิตจี้คาโอก็เจอโคโรเนะระหว่างทาง

" สับสนอยู่ระหว่างความรู้สึกทั้งสองสินะคะ "

" ความรู้สึก..."

" ทั้งสอง ? "

" ความรู้สึกต่อดินแดนแห่งพฤกษาที่อยู่ในตอนนี้
กับความรู้สึกต่อดาร์คฟอลสถานที่ๆเกิดมา
พวกคุณกำลังสับสนระหว่างความรู้สึกทั้งสองนั้นไงล่ะค่ะ "

" ความรู้สึกที่อยากอยู่กับซากิและไม และอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป "

" กับความเจ็บปวดที่กำลังทรยศท่านอาคุไดคานผู้ให้กำเนิดพวกเรา "

" เข้าใจค่ะ แต่ว่าไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็คงจะเป็นตัวเลือกที่เจ็บปวด
พวกคุณตื่นมาอีกครั้งด้วยพลังที่แตกต่างกันของทั้งสองโลก
พลังแห่งภูติ และพลังแห่งการทำลายค่ะ...."

" ถ้าพลังใดพลังหนึ่งหายไปล่ะก็
ตัวตนของพวกคุณจะหายไปด้วย "

" ตัวตนของฉันก็...! "

" จะหายไปด้วย !? "

" พวกเรา "

" จะทำไงดีคะ !? "

" ฉันเองก็ไม่มีคำตอบค่ะ ที่สามารถพูดได้นั้นมีเพียงอย่างเดียว
ไม่โกหกความรู้สึกของตัวเอง และก้าวต่อไปในทางที่เชื่อมั่น "

กวนจริงวะ ยัยฟีเลีย....มาวางบอมบ์แล้วโบ้ยซะงั้น

ซากิกับไมตามมาจนเจอมิจิรุกับคาโอรุ แต่อยู่ๆก็มีน้ำพุ่งออกมาทั่วสวนสัตว์

คนเดินเยอะแยะเมื่อกี้ไปไหนหมด...

" เธอ..."

" เอ๊ะ..ใช่แล้ว ฮานะมิสึตาเระ ! "

" มิสึชิตะตาเระย่ะ ! วุ้ย...จะให้พูดอีกกี่ทีเธอถึงจำได้ "

" จะให้พูดอีกกี่ที ก็ฮานะมิสึตาเระ ฮุๆๆๆ "

" แกอย่ามาหัวเราะ ! "

" มิจิรุ คาโอรุ ! ขัดขวางท่านอาคุไดคานแล้วจะเป็นยังไง ฉันจะสั่งสอนเอง ! "

ป้ายิงลูกน้ำลงมาหลายสิบ แต่ก็ยังวิ่งหลบกันทันนะ...

ซากิกับไมหลบหลังต้นไม้แล้วแปลงร่าง....

แล้วมิตจี้คาโอเปลี่ยนชุดตอนไหนอ่ะ เห็นวิ่งๆอยู่มะกี้......

ซีนนี้มีใครมองเห็นไหมนะว่ามีอะไรผิดพลาดแบบไม่น่าให้อภัยจุดนึง..เฉลย

โดโระโดนเตะซะกระเด็นออกมา แต่น่าแปลกที่มิจิรุกับคาโอรุไม่เลอะโคลนไปด้วยซักนิด...

" สำเร็จแล้วมุปุ "

" เท่มากเลยปุปุ ~ ! "

ตัวกลมได้พูดเยอะหน่อยนะตอนนี้ หลังจากมิตจี้คาโอกลับมา ตัวกลมบทน้อยจนน่าใจหาย

สู้ไปได้สักพัก โดโระและป้าก็เริ่มพูดถึงว่าทั้งพวกตัวเอง และมิตจี้คาโอต่างก็เป็นพรรคพวกไม่ใช่หรือ..

" ไปเป็นพวกเดียวกันกับพวกนั้น ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับดาร์คฟอลล่ะก็จะทำไงเล่า ? "

" อะไรที่ว่ามันอะไรล่ะ !? "

" พูดถึงอะไรกันแน่ !? "

" ก็เรื่องที่ว่าถ้าเกิดอะไรกับพลังแห่งการทำลายของดาร์คฟอล
มิจิรุกับคาโอรุก็อาจจะหายไปไงล่ะ "

" โกหก.."

" พูดอะไร..."

" ไม่มีทางหายไปหรอกน่า ใช่มั๊ย !? "

" ใช่มั๊ยคะ คุณมิจิรุ !? "

แต่มิจิรุก็เบือนหน้าหนีโดยไม่มีคำตอบ...

" ไม่.."

" ไม่นะ..."

โดโรโดโรนกลายเป็นตัวใหญ่

" Big โดโรโดโรนคร้าบผ้มม ~ ! "

ไบรท์กะวินดี้เกิดหมั่นไส้ขึ้นมา..กระโดดขึ้นตัวมันซะเลย

แต่พอจะปล่อยพลัง คำพูดของป้ามิสึก็ก้องขึ้นมา ทำให้ไบรท์และวินดี้ไม่กล้าลงมือ...

" ทำไม....ทำไมถึงทำอะไรไม่ได้เลย..."

" เพราะว่า...คุณมิจิรุกับคุณคาโอรุ..."

" แล้วจะทำไงดีเล่า !!!!!? "

" ทำไมถึงไม่สู้ให้จริงๆจังๆล่ะ ? "

" เพราะว่า...ถ้าไม่มีดาร์คฟอล.."

" ทั้งสองคนก็อาจจะหายไปไม่ใช่เหรอคะ.."

" ทำไมล่ะพรีเคียว !? "

" ไม่ได้เจอกันอีกไม่เอาเด็ดขาด ! "

" อุตส่าห์ได้อยู่ด้วยกันแล้วแท้ๆ ! "

" ถูกกำจัดไปพร้อมกันแบบนี้ทุกคนดีมั๊ยล่ะ ? จงอยู่ใต้อำนาจของพลังแห่งการทำลายซะเถอะ ! "

" ที่บอกว่าชะตากรรมเปลี่ยนแปลงได้ก็พวกเธอนี่ "

" บอกว่า ถ้ายังคงมีความรู้สึกที่แรงกล้า ความปรารถนาก็จะเป็นจริง "

" ถ้าเอาคาราเฟ่กลับมาได้ และฟื้นบ่อน้ำทั้งหมดได้ล่ะก็
ชะตากรรมของพวกอาจจะเปลี่ยนแปลงได้ "

" พรีเคียวได้มอบความกล้าให้กับพวกเรา "

" คราวนี้ก็เป็นคราวที่พวกเรา..."

" ...จะมอบความกล้าให้พวกเธอ "

" พวกเราอยากจะเชื่อนะ...ในพลังของพรีเคียว "

" ถ้าเชื่อมั่นล่ะก็ ปาฎิหาริย์จะต้องเกิดขึ้นแน่ "

โดโรม้วนตัวกลิ้งๆๆ แล้วพุ่งขึ้นไปบนฟ้า..

มิตจี้คาโอยิงเผด็จศึก....

แปลกมะ ยิงโดนหน้าอก แต่สัญลักษณ์ตรงหัวแตก.....

โดโระตัวหดเลย...เหมือนลูกบอลแฟบ...

รับไปซะ..

" ทุกคน ! ซาโยนาระ !!!! "

บาย...

" คราวหน้าก็จำชื่อฉันให้แม่นๆละกัน ! "

แล้วมิโนริก็เอารูปวาดให้พี่ๆทุกคนดู

" หน้าลิงมัน..."

" กลายเป็นพวกเรา..."

" แต่ว่าก็ดูอบอุ่นดีนะ "

ทุกคนกลายเป็นลิงหมดเลย...

" แล้วทำไมพี่ถึงเอากล้วยเข้าปากอยู่คนเดียวล่ะ ? "

" จริงด้วย.."

" ทำไมล่ะ ? เพราะพี่ตะกละเหรอ ? "

" ถูกต้อง ~ ! "

ในที่สุด...มิจิรุกับคาโอรุก็กลับมายิ้มได้อีกครั้งซะที...