" ดวงจันทร์สวยดี ฉันชอบดินแดนแห่งพฤกษานะ"

" อื้อ สายลมก็ไม่เลว"

นะ.........นี่มัน.................มันคือ............!!!?

ชุดหน้าร้อน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

มิตจี้ใส่แล้วขึ้นสุดๆ น่าร๊ากกก โฮก >o<

และโกยานก็มา

" ได้ยินจากคุณโดโรโดโรนมาว่า พวกคุณไปเป็นเพื่อนกับพรีเคียวจริงรึเปล่าขอรับ ? "

" อื้อ แล้วก็สนิทกัน...มากๆด้วย "

" จะจัดการตอนไหนก็ได้ "

" ไม่เป็นไรแน่หรือขอรับ ? "

มิตจี้กับคาโอรุเริ่มสงสัยว่าโกยานตั้งใจจะพูดอะไร

" เพราะพวกคุณอ่อนไหวเหมือนสายลม แปรเปลี่ยนง่ายเหมือนดวงจันทร์
ไปสนิทกับพรีเคียวแบบนั้นเดี๋ยวก็คงจะลืมหน้าที่ของตัวเองซะก่อน....."

คำพูดข้างบนนี้จะเป็นคีย์เวิร์ดในตอนต่อๆไปค่ะ จำไว้ให้ดีล่ะ

เอาไปกินซะ....พูดมากนัก ( แต่มันดันหลบทันซะนี่ )

" พวกเราน่ะ คือ ทาสรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของท่านอาคุไดคาน
ที่เข้าไปใกล้ชิดกับพรีเคียวทั้งหมดก็เพื่อท่านอาคุไดคานทั้งนั้น "

" แน่นอนอยู่แล้วละขอรับ ! ผมรู้อยู่แล้ว " ( ประโยคสุดท้ายแปลไม่ออกค่ะ ขออภัย T T )

" โง่เง่า เพราะเอาแต่พูดเรื่องโง่ๆแบบนั้นออกมา ถึงได้สามารถอยู่ข้างๆท่านอาคุไดคานได้ "

" โกรธเหรอ ? งั้นก็ลงมือเลยมั๊ยล่ะ ? ได้สินะ.....เดี๋ยวจะเป็นคู่มือให้ละกัน"

" ลองดูก็ได้ พวกเราจะจัดการแกยังไงดี...."

โกยานทำท่าจะปล่อยพลังแต่ก็หยุดไว้ แล้วจากไป

" ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะมาทะเลาะกันเองนะขอรับ แต่ว่าขออย่าให้ทำตามอำเภอใจซ้ำสองอีก
ขอให้อย่าขัดความต้องการของท่านอาคุไดคานเลย "

ไม่ไหวแล้ว ทำไมวาดมิตจี้กะคาโอรุน่ารัก คมขนาดนี้ บาดใจนู๋ >o< !!!!!

" อีกไม่นาน ทีของพวกเราจะต้องมาถึงแน่
พวกเราจะทำตามแบบของพวกเรา...ใช่มั๊ย ? "

" แน่นอน "

ซากิมาบ่นที่โรงเรียนว่า วันเสาร์นี้ ( มั้ง เสาร์มั้ง - - ) จะมีโปรโมชั่นลดราคา 20% ที่ร้าน ทำให้ไปซ้อม
ซอฟท์บอลไม่ได้ ไมได้ยินแบบนั้นก็อาสาจะไปช่วยด้วย ซึ่งซากิก็ยินดีมาก

" มิจิรุ.....sale คืออะไร ? "

เฮ่ย ไม่รู้จริงง่ะ O_o !!!!

ซากิชวนให้มิจิรุกับคาโอรุลองไปที่บ้าน มิจิรุตอบตกลง ส่วนคาโอรุก็เมินเช่นเคย....

คนมาเยอะจัด ใบเสร็จหมด ถาดหมด วุ่นวายจริงๆ

ลูกค้าเยอะไม่พอ มิโนริยังมากวนใจ.....ซากินึกในใจ

" ใครก็ด๊ายยยยยยยยยย !!!! "

และมิจิรุกับคาโอรุก็เข้าในร้าน ซากิดีใจราวสวรรค์โปรด

" Good Timing ~ !!! "

แล้วก็จับมิตจี้มาใส่ผ้ากันเปื้อน และขอให้ช่วยงานหน้าร้าน

" ทำไมจะต้องเป็นฉันล่ะ ? "

จับคาโอรุมานั่ง แล้วขอให้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนคุยกับมิโนริสักพัก

" ทำไมจะต้องเป็นฉันล่ะ ? "

ถึงแม้การจำชื่อและราคาขนมปังทั้งหมดจะเป็นเรื่องยาก แต่มิจิรุกลับทำได้สบายมาก

" แต่ว่านะ ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่า "

" เรื่องที่สำคัญกว่า ? "

" ต้อนรับด้วยรอยยิ้มไงละ พอลูกค้าเข้ามาก็พูดว่า ยินดีต้อนรับ
พอลูกค้ากลับไปก็พูดว่า ขอบคุณ นี่เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดเลยนะ "

" นี่น่ะเหรอ....เรื่องสำคัญ ? "

พูดจบซากิก็ลองทำให้ดูเป็นตัวอย่าง และซากิก็บอกให้มิจิรุไปเปิดประตูให้ลูกค้าที่ถือของพะรุงพะรัง

" ขอบคุณค่ะ "

และมิจิรุก็พูด ขอบคุณ ตอบ ตามที่ซากิบอกไว้เมื่อกี้

ซีนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก >o<

" มิโนริ กวนใจเหรอคะ......? มิโนริอยากเป็นเหมือนพี่สาวกับพี่ไม เลยอยากช่วยงาน "

" อย่าคิดจะทำเรื่องเกินกำลังแบบนั้นเลยดีกว่านะ "

" เธอยังเป็นเด็ก ไม่มีกำลังมากพอ จะทำเหมือนคนพวกนั้นน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก "

" ฉันเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน...พอพูดถึงเรื่องที่ทำไม่ได้ มิจิรุน่ะยอดมากเลย "

" แล้วพี่คาโอรุไม่อยากทำด้วยกัน ( กับมิจิรุ ) เหรอคะ ? "

" ฉันกับมิจิรุอยู่ด้วยกันตลอดก็จริง แต่ว่าเรื่องที่ต่างคนต่างทำได้ก็มี
มิจิรุก็ทำเรื่องมิจิรุทำได้ ฉันก็ทำเรื่องที่ฉันทำได้ ไม่ว่าจะ
เรื่องอะไรก็ไม่สามารถทำตามคนอื่นได้ซะหมดหรอก
ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้จะดีกว่านะ "

" แล้วสิ่งที่มิโนริทำได้คืออะไรละคะ ? "

" อย่าเอาแต่ฟังคนอื่นอย่างเดียว สิ่งไหนที่ทำได้ก็ลองคิดด้วยตัวเองดูสิ "

คาโอรุปากจัดคนนั้น ทำไมพูดจาใจดีแบบนี้ O_o !!!!!!!!!!!

ทางด้านดาร์คฟอล โกยานพยายามจะขออาคุไดคานในการไปตามตัวมิจิรุกับคาโอรุกลับไป
ที่ 空の泉 , Sora no Izumi หรือบ่อน้ำแห่งท้องฟ้า ( บ่อน้ำของวันจันทร์นึกว่าเป็นดวงจันทร์นะนี่ )
เพราะจริงๆแล้วหน้าที่ของมิตจี้กับคาโอรุ คือ การเฝ้าบ่อน้ำแห่งท้องฟ้าค่ะ โดโระผิดหวังนิดหน่อยที่ถูกลืม
โกยานหลอกนิดเดียะ เชื่อเป็นเด็กๆเลย - -

มิโนริก็เจอคุณตาคนนึงที่จะซื้อขนมปัง แต่เข้าไปไม่ไหว
เพราะคนเยอะมากมิโนริจึงพาไป แล้วก็เปิดทางให้

แม่กับซากิเห็นแบบนั้นก็พากันชมมิโนริ

" ขอบคุณค่ะ "

มิโนริบอกว่า เพราะทำตามที่คาโอรุบอก จึงค้นพบสิ่งที่ตัวเองสามารถทำได้

ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็มานั่งคุยกันหลังร้าน มิจิรุถามขึ้นมาว่า

" วันหยุดเรียนทุกคนต่างก็ใช้เวลาทำสิ่งที่อยากจะทำ มาช่วยงานแบบนี้ไม่เซ็งแย่รึไง ?"

ซากิกับไมก็ตอบว่า เพราะมันยังมีเรื่องดีๆ ที่ไม่สามารถพบเจอได้ทุกวัน
และสิ่งที่ทำให้มีความสุขที่สุดก็คือ การได้รับคำขอบคุณจากผู้คนมากมาย นั่นเอง

มิจิรุและคาโอรุนึกตามที่ซากิกับไมพูด นึกถึงคำขอบคุณที่ได้รับในวันนี้

ก่อนจะลำบากใจไปมากกว่านี้ มิจิรุกับคาโอรุตัดสินใจกลับแบบปัจจุบันทันด่วน ไม่มีร่ำลาซักคำ

ซากิกับไมรีบตามไปเพื่อขอบคุณที่ทั้งคู่มาช่วยเหลือในวันนี้

" วันนี้ขอบคุณมากๆนะ "

" ขอบคุณมากนะคะ "

( หมายเหตุ : ไมพูดว่า お疲れ様 ( otsukaresama ) ซึ่งเป็นสำนวน หมายความว่า ขอบคุณเช่นกันค่ะ )

ดิชั้นไม่ได้ลำเอียงแคปมาแต่ภาพมิตจี้จังนะ มันมีแค่มิตจี้จริงๆ - - มิตจี้รับถุงขนมปังไว้
แล้วก็เดินจากไปพร้อมกับคาโอรุโดยไม่ได้พูดอะไร ซากิกับไมบ๊ายบายตามหลัง

พอจะกลับร้าน ก็เห็นก้อนหินในทะเลเคลื่อนไหวเอง.......

มันคือ เจ้านี่.....

พรีเคียวติดกับดักของโดโรโดโรนซะแล้ว ทั้งคู่ถูกจับแยกกัน

มิจิรุกับคาโอรุมองเหตุการณ์อยู่ไกลๆ

มิจิรุกับคาโอรุนึกถึงคำพูดซากิและไมที่ได้พูดคุยได้วันนี้ แล้วกำหมัดแน่น

ดื้อนัก รำคาญ โดโระเลยสั่งให้อุไซน่าจัดการซะ แต่ในนาทีวิกฤตนั้น....

!!!!!!!!!!!!!??????

อะดรีนาลีนพุ่ง 200% เลยดิชั้น

มิจิรุและคาโอรุปล่อยพลังออกมา

ดอกแรก ตัดใย

ดอกสอง ปาดขาอุไซน่า

และ.....

อะไรมันจะบื้อปานนั้น โดนอุไซน่าทับ

พรีเคียวรอดตายแบบงงๆ ส่วนโดโระก็ได้แต่โวยวาย ไม่มีทางที่ใยของมันจะถูกตัดได้ง่ายดายปานนี้

ไมรู้สึกได้ว่าเมื่อกี้มีใครสักคนมาช่วยแน่ๆ แต่ก็หาไม่เจอ แม้แฟลปปี้และชปปี้เองก็
ไม่รู้สึกถึงพลังประหลาดที่ไมพูดถึงเลย

" ขนมปังขอบคุณ ไม่ได้รู้เรื่องตัวจริงของพวกเราเลยสินะ "

" ......ขอบคุณ......."

" เอ๋ ? "

" ทำไมฉันถึงหวั่นไหวกับคำๆนี้มากขนาดนี้ นี่ถ้าพรีเคียวรู้ว่า
พวกเราตัดใยของโดโรโดโรนจะยังพูดขอบคุณอยู่อีกรึเปล่า ? "

" คาโอรุ......หยุดเถอะ"

คำถามนี้มีเฉลยค่ะ......ในตอนต่อๆไป อีกไม่กี่ตอน

" แต่ว่าถ้าเพื่อท่านอาคุไดคานแล้ว พวกเรา......"

" ฮื่อ......กำจัดพรีเคียว......"

" ก็คือ พวกเรา "