เคนตะนั่งเศร้าซึมอยู่ในห้องเรียน

พอซากิกับไมไปถามก็เล่นมุขแป้กกลบเกลื่อนตามปกติ แล้วในที่สุดก็ยอมเล่า

เพราะว่าเคนตะบังเอิญไปได้ยินพ่อแม่คุยกันว่า อยากจะให้เคนตะดูแลกิจการต่อ
ทั้งๆที่ใจจริงเคนตะอยากจะเป็นนักแสดงตลกมากกว่า ถึงแบบนั้นก็ไม่กล้าพูดไป
เพราะกลัวจะถูกหัวเราะเยาะ ไมเลยแนะนำให้ลองไปขอคำแนะนำจากพี่ชายตัวเอง

ความฝันของคาสึยะก็คือ การได้เป็นนักบินอวกาศ ได้ดูโลกทั้งใบจากในอวกาศ
ถึงแม้จะฟังดูเป็นไปไม่ได้ แต่สิ่งสำคัญก็คือ อย่าท้อถอยที่จะทำฝันให้เป็นจริง

แต่เช้ามาพอซากิถาม เคนตะก็บอกว่า เค้ายอมถอดใจซะแล้ว และก็วิ่งหนีไป
ซากิเจอมิจิรุกับคาโอรุ แล้วก็คุยกันเรื่องความฝัน.....

" ความฝันอะไรนั่นน่ะ.....เป็นสิ่งสำคัญมากเลยเหรอ ? "

" เอ๋ ? มิจิรุไม่คิดแบบนั้นเหรอ ? "

" ไม่หรอก......."

ที่ตอบไปแบบนั้นเพราะไม่รู้จริงๆสินะมิตจี้....แล้วโดโรโดโรนก็ดึ๊บๆมาแอบมอง

" ฉันก็มีความฝันเหมือนกัน "

" แบบไหนเหรอ ? "

" นั่นคือ โลกทั้งหมดถูกทำล ------ "

" อ๊ะ !!!....รีบไปเถอะนะ เดี๋ยวจะสาย........"

คำพูดนี้เป็นคำใบ้ให้ชวนคิดค่ะ ตอนต่อๆไปก็จะเข้าใจเองว่าทำไมคาโอรุถึงพูดแบบนี้

มิตจี้กับคาโอรุเห็นโดโระมาด้อมๆมองๆ เลยคิดว่าอาจจะอยากมาบอกอะไร

มิจิรุกับคาโอรุมาคุยกับโดโรโดโรนในที่ลับตาคน โดโระบอกว่าความฝันของมันก็คือ
การได้เป็นมือขวาของอาคุไดคานในสักวันหนึ่ง เพราะฉะนั้นก็ห้ามมายุ่งเด็ดขาด

" ฮึ......งั้นก็ลองดูสิ "

" พยายามเข้าละกัน "

หัวเราะเยาะซะงั้น

เคนตะเห็นซากิที่รับลูกบอลไม่ได้ซะที ( ฝึกตั้งรับน่ะค่ะ )
แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ แล้วก็นึกถึงคำพูดของซากิที่บอกว่า อย่ายอมแพ้

ในที่สุดเคนตะก็เข้าใจ แล้วก็ตะโกนเชียร์ซากิ

โดโระมาคว้าบอลไว้ จะว่าไปคุณครูหายไปไหนฟะ

วันนี้โดโระเจ๋งกว่าปกติ แต่พรีเคียวก็ไม่ยอมถอดใจ และก็เอาชนะได้

เคนตะตัดสินใจจะบอกพ่อกับแม่ว่า มีความฝันของตัวเอง
และไม่อาจทำตามความต้องการของพ่อกับแม่ได้

จริงๆแล้วพ่อกับแม่ไม่ได้คิดแบบนั้นเลย ที่บอกว่าจะให้ดูแลน่ะ คือ ให้เคนตะช่วยเฝ้าร้าน
ในวันอาทิตย์นี้ตะหาก เพราะพ่อกับแม่จะออกไปเที่ยวกัน ( แป่วววว ฟังไม่ดีเอง )

ซากิกับไมออกมาขำข้างนอก และเคนตะก็บอกว่า พรุ่งนี้จะเริ่มต้นก้าวแรก
ของความฝันของตัวเองที่โรงเรียน

และนี่ก็คือ ก้าวแรกของเคนตะ มุขแป้กๆเหมือนเดิม